Vervolg Column Marianne Het duurt lang, te lang voel ik aan mijn hoofd. Alle prikkels lijken uitvergroot op me af te komen. Een piepende kar links, een huilend kind rechts, een mevrouw met een vervelend geluid aan 1 schoen als ze loopt. Het snerpt, heel rottig. Daar loopt een man die ineens toeterend zijn neus snuit in een enorme lap stof wat een zakdoek moet voorstellen. Ginds een jongen met afgeknipte oordopjes in, zijn muziek staat zo hard dat ik de remixen kan meeluisteren. Ik haal diep adem en probeer me te focussen op de laatste boodschappen. Gelukkig red ik het tot de kassa en sta ik niet veel later weer buiten. Eindelijk, frisse lucht.   Even boodschappen doen is voor mij niet zo eenvoudig. Ik probeer zoveel mogelijk creatief om te springen met dit soort noodzakelijkheden. Vaak doe ik mijn boodschappen online, ik bedenk voor de hele week wat ik ga eten en dat schrijf ik op in mijn agenda. Daardoor heb ik zelden dat ik nog naar de supermarkt hoef. Behalve als ik iets vergeten ben of voor mijn oma dan. Ik kies dan voor een rustig moment. ‘s Morgens heel vroeg of een andere dag als ik zie dat het te druk is.   Thuisgekomen gaat de telefoon, mijn oma belt. Of ik alsjeblieft nog een paar boodschapjes wil doen voor haar. Tuurlijk oma..!