Vervolg Column Marianne Wachten kan bij mij, als het teveel onrust geeft, een meltdown veroorzaken. Zo ook eens gebeurde tijdens een boottocht met de familie. De boot was vertraagt, er stonden veel mensen te wachten, mijn neefje werd vervelend, mensen stonden te dicht op me, veel ruis, lang wachten. En dan heb ik álle prikkels nog niet genoemd. Ik voelde mijn ademhaling versnellen, mijn hart klopte in mijn keel. Ik wilde mijn sjaal aandoen en dat lukte niet, dat was toen ook de druppel. Niemand die het aan ziet komen en toch gaat het dan mis. Ik keerde toen in mezelf, sloot mijn ogen en probeerde mezelf tot rust te manen. De hele boottocht heb ik er nog last van gehad. Heel naar, het lijkt soms ook gewoon niet te voorkomen.   Wat ik wel kan voorkomen, dat probeer ik dan ook te doen. Ik check alles van te voren, probeer goed voorbereid weg te gaan. Door de jaren heen kan ik heel goed camoufleren, dus er is niemand die iets merkt van mijn onrust. Ook niet tijdens het wachten. Ik wacht tijdens een afspraak maximaal een kwartier, daarna ga ik gewoon weg. Als er toevallig een secretaresse is, meld ik me wel af uiteraard. Vast heel irritant voor hun, maar het wachten is voor mij net zo vervelend.