vervolg column marianne Tijdens zo’n meltdown heb ik vaak de gedachte, waarom ben ik zo? Waarom ben ik niet ‘normaal’? Ik wéét dat ik zo ben en dat ik er niets aan kan veranderen, ik weet óok dat ik door mijn autisme hele mooie kwaliteiten bezit. Toch baal ik vaak dat ik een meltdown krijg, ik wil ze voorkomen. Dat lukt niet altijd, er zijn gewoonweg vaak situaties in het leven waarbij het niet anders kan. Vaak situaties waarbij ik geen controle heb over het verloop. Ik zal het moeten accepteren.   Mijn manier om het in elk geval te verminderen is dus een vrije dag plannen in de week. Een dag waarop ik geen enkele afspraak heb. Ik ga dan nergens heen, doe zelfs de deur niet open als er aangebeld wordt, ik wil niemand zien of spreken. Klinkt extreem, maar het is voor mij ultiem ontprikkelen. Zo’n dag heb ik nodig om bij te komen en op te laden. Ik doe wat dingen in het huishouden, wandel met de hond (waarbij ik hoop niemand tegen te komen uiteraard) en luister veel muziek. Muziek maakt mijn geest rustig en dat is op zo’n dag hard nodig.   Het ‘autistische’ leven is er een met obstakels, vallen en opstaan. Ik probeer door vele manieren uit te proberen, uit te vinden wat bij mij past. Niet iedereen is hetzelfde immers. Dus doe vooral iets waarbij je je goed voelt.