Column Marianne                                         Verlies Ik wil nog niet dat haar huis wordt leeggehaald, ik wil niet dat haar kleren in een doos worden gestopt. Haar kleren waar haar geur nog inzit, een combinatie van haar wasmiddel, parfum en geurbuiltjes. Ik wil niet dat de kast in de kamer wordt leeggehaald, want daar zit de koekjestrommel in, met bitterkoekjes die we allebei zo lekker vonden. Daar staat het schaaltje in, met pure chocolaatjes, waar we zo van genoten bij de thee. Ik wil het nog tot me door laten dringen, het beeld zoals het nu is. Alles zoals het er altijd stond. Ik wil de tijd even stilzetten en wegdromen naar alle herinneringen die hier zijn. Ik wil het vasthouden, dit beeld, dit huis met deze herinneringen. Bij de gedachte alleen al, voel ik de paniek.   Die tijd is er niet, het huis wordt steeds leger en straks is er niets meer wat aan oma herinnert. Een leeg huis, zonder haar kast, zonder haar bed, zonder haar stoel. Mijn brein kan dit heel lastig processen merk ik. Het is nu nog vooral bezig met verwerken dat ze er niet is. Dat al die momenten nooit meer gaan komen. De fijne koffie momentjes, de geur van verse soep of gebakken Zeeuwse worst. Haar stem die zoveel te vertellen had altijd. Wat nu overblijft, zijn de herinneringen in mijn hart. Haar karakter wat ook in die van mij zit. Foto’s die vertellen hoe ze eruit zag, hoe ze lachte en hoe ze genoot van haar familie. Oma is er niet meer, maar ze is wel in mijn hart. Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.