column marianne novmeber 2023 vliegen Vliegen. Boven de wolken in elk geval. Letterlijk is het een ervaring op zichzelf en iets heel wonderlijks. Figuurlijk vliegen is eigenlijk net zo wonderlijk. Aangezien ik heel nuchter ben en probeer alles te relativeren of te analyseren, voelt dit ook best gek. Ondanks dat ik dan vlieg en zweef van blijheid en geluk, is er altijd ergens een gedachte die denkt; dit kan niet altijd blijven duren. Ergens moet er dan een moment zijn, verwacht ik dan, dat dit omslaat. Een moment dat deze stijgende lijn weer keihard gaat zakken. Dat is het leven vaak bij mij. Hoge ups en diepe dalen.   Toch laat ik mezelf niet zakken, als ik vlieg. Ik beweeg mee en met mijn denkbeeldige vleugels vlieg ik boven de wolken en laat ik me meevoeren in dit moment. Ik wil dit moment vasthouden, voor altijd. Ik kan het ook even vasthouden, ik bewaar altijd dit soort momenten in mijn hart. Als ik dan weer keihard naar beneden val door hoe het leven nou eenmaal gaat, kan ik terugdenken aan hoe het was. Dat geeft me hoop en kracht. Het leven is niet altijd vliegen, het is ook vaak stil staan of vallen. Ik probeer het er dan ook gewoon te laten zijn. Ook dat hoort erbij. Of je nou autisme hebt of niet, het leven is vallen en weer opstaan. En bij het opstaan, denk ik aan die momenten dat ik vloog. Letterlijk en figuurlijk.